SASKIA LAROO

(translated into English by Warren Byrd)

By Ron kosterman 
Interview on Februari 22, 2023 
Published on March 14, 2023

Saskia Laroo: 'On stage I just get INTO the ZONE'

Jazz trumpet player Saskia Laroo (63) is world famous. Africa, Asia, North and South America – where wasn't she? She can express all emotions on the trumpet. "You can blast, you can play sensitively."

Saskia Laroo soon departs again for the United States. On March 24, the jazz trumpeter will perform at The Flying Monkey, a bar and grill restaurant in Newington, Connecticut. Her last appearance in America was on February 12. This time she will stay on tour until mid-April. Laroo will be back in time to play at Cultural Center Bullekerk in Zaandam on King's Day. "It's going to be super fun. Some kind of reunion.”

It works like this: Laroo attended high school in Zaandam at the Zaanlands Lyceum. At that school she first came into contact with jazz at the age of sixteen, when she joined the [school's] big band. That she is here on King's Day is quite something. She often plays that day (or formerly Queen's Day) at a Dutch embassy in a distant foreign country, such as Chile, Vietnam, [or] Zimbabwe.

Today, Wednesday 22 February, she is in the cozy recording studio of Clous van Mechelen in Amsterdam-Noord. Laroo shot a music video. On this occasion she played double bass. Her husband Warren Byrd manned the bongos and Van Mechelen the piano. The latter – songwriter and seen on TV as piano tuner Jan Vos in the 1980s in the TV series: “De lachende scheerkwast” [in English, “The laughing shaving brush”] by Wim T. Schippers – has his own video channel and a music program at the Amsterdam local access TV station, Salto.

LAROO CALLS HERSELF AN ODE TO THE OVER SIXTY

She says about him: 'Just off the hook. That guy is in his eighties and is going on and on. He also plays the saxophone very well. Clous likes to shoot clips with us. And we enjoy doing that with him.' While Byrd is tinkling the electric piano during the interview, Van Mechelen provides the refreshments: tea and biscuits.

Laroo wrote a song as an ode to people over sixty. "It's called Downtown In the City: party till I'm past sixty. I think I'm an ode, yes. I try to get people moving and give them courage. Look, Clous is totally an ode. That also applies to Hans Dulfer, with whom I play a lot and who is a great example to me. Hans is also in his eighties.”

"All I want is to make music. Until I can't anymore.”

"All I want is to make music. Until I can't anymore. For a long time I thought: when I am old, I will become a background pianist in a hotel bar. I put that idea aside. I just keep going.”

ALL BUT ONE OF THE WORLD'S CONTINENTS ARE FAMILIAR TERRAIN FOR HER

She is world famous in her niche. Laroo is called the Lady Miles of Europe - after the legendary jazz trumpeter and composer Miles Davis. For years, she is one of the most frequently abroad-performing Dutch artists, in 2022--68 times, slightly less than André Rieu who achieved 72 times. “In any case, I am the first woman on the list.” In addition to the United States, she was in India, Thailand and Serbia last year.

Where didn't her career take her? Oceania. All other parts of the world are familiar territory. Her first two albums were released in the 1990s. “Then I got a lot of press here. It sometimes happened that someone recognized me on the street. At that time I was making a kind of music that was very popular.”

That was acid jazz: a mix of jazz, soul, funk, house and disco. "That style got a bit out of date. I have faded into the background in the Netherlands. Also because I am abroad a lot, I think. But that's what makes my story special, I feel.'

SINCE 1979 LAROO HAS BEEN LIVING FROM MUSIC

Laroo was once approached at an American airport by a man who had seen her perform in Lebanon and Boston. In 2008 she could be heard again on national Dutch radio: “NOS Radio 1 Journaal”. Laroo was in India, where she had received a peace prize. Despite a negative travel advisory - the country was ravaged by bomb attacks - she had flown there for a tour she dubbed 'Jazz for Peace'.

"As a girl I dreamed that I wanted to travel a lot, but only for my profession. I succeeded. I still squeeze my arm every day...”

Lists and fame – what could it be? 'If only I can play.' Since 1979 she has been able to make a living from music. ‘As a girl I dreamed that I wanted to travel a lot, but only for my profession. That worked out. I still squeeze my arm every day. That I am alive, that I am healthy and that I am allowed to do this. I also always say to Warren, "I'm so happy with you." He is so fun and talented.'

ALTERNATELY, SHE LIVES IN AMSTERDAM AND HARTFORD, CONNECTICUT (US)

They play together a lot, including as a duo. Laroo met him while performing in Hartford, Byrd's hometown, not far from Newington. Warren was hired as a pianist. Love at first sight? Well no. The guitarist was playing really loud, I couldn't hear Warren. After the performance I said to the promoter: “I want to hear him too, I want a duo performance with him.”

"No sooner said than done. A few months later I was back in Hartford and played with Warren. Then I booked him for the Netherlands. I had about nine festivals in the summer. That's how it came about."

In 2017 they got married. They have a house in Amsterdam and an apartment in Hartford. “We go back and forth and back and forth. Warren, of course, has family there. He is the youngest in a family of sixteen children, all very musical. Insane, yeah. If they start singing…. That's a gospel choir."

SHE WAS BORN BEHIND HER FATHER'S PAINT SHOP IN THE JORDAAN

Globetrotter Laroo continues to marvel. “I have an eye for how special something is.” Lots of drawn-out “ohs” and “ahs,” the occasional “wow” after a question. She was born in the house behind her father's paint shop in the Jordaan and is the eldest of four daughters.

When she was born, Dad was 52 and her mother 26. She has a half-sister from her father's previous marriage. Father died when [Saskia] was twenty. Mother died young[?] due to the muscle disease ALS.

"My parents thought it would be better to leave the “stinky town” and move to the village of Den Ilp. I liked it all equally...”

When she was six, the family moved to the village of Den Ilp, close to Zaandam. "I had to go to primary school. My parents thought it would be better to leave the “stink town”. A village, lots of nature to play in, was healthier. I liked it all equally. Building huts, walking through the polder. We lived in a small summer cottage in someone's backyard. If a child was added, a small room was added.'

AT FANFARE DE EENDRACHT THEY PUSHED A TRUMPET INTO HER HANDS

Laroo learned to play numerous instruments. I think I got the talent from my parents. They just never could do anything with it. My father had a beautiful opera voice. We had a lot of instruments at home. On the old piano I've been banging out the Flea March many times.

‘I first took recorder lessons at a music school in Purmerend. Brass band “De Eendracht” in Den Ilp asked me if I wanted to come and play there. They knew I could read music. Initially I didn't like that. I often cycled past the old school building where they were practicing and I would hear the trumpet.

"I thought that sounded so ugly. But I went there to check it out anyway. Immediately they shoved such a trumpet into my hands. I was eight. I blew on it and thought, This is totally crazy. Pahhh, that tone, you know. They gave me that trumpet to take home. After a week I could play two songs.”

LAROO ACTUALLY WANTED TO PLAY IN A JIMI HENDRIX BAND

‘Once at the Zaanlands Lyceum I took cello lessons. I did that for three years. Then I didn't like it anymore. That wasn't hip enough. Everyone played guitar. It was the mid-seventies, with Jimi Hendrix, The Stones, Lou Reed and stuff. I taught myself to play the guitar. I wanted to be in a Jimi-Hendrix band, but those guys didn't want me in it.

‘After a bit of nagging, I was allowed to join the big band at school. I saw those trumpets, I wanted to part of that, but I didn't listen to jazz at all. Actually, I thought it was outdated music. I listened to rock. I discovered jazz only later.”

With some practice she could still play the cello just fine, she says. She can find her way on piano and guitar. She masters the double bass and the saxophone. She also sings. But nothing beats the trumpet.

“I can express a range of emotions on a trumpet. When I have the blues, say, a bad day, my playing is more intense”

A trumpet is very versatile. You can blast with it; you can play very sensitively. I can express a range of emotions. When I have the blues, say, a bad day, my playing is more intense. Then it affects people even more. Sometimes I think: I must always be sad. When I listen to something from a few years ago, I know: that's how I felt that day.

“At home I pick up the trumpet too, when I'm sad. With the mute on. Kind of Blue, eh, Miles Davis. I don't want to bother the neighbors.”

DURING HER STUDY IN MATHEMATICS SHE GOT TO KNOW THE MUSICAL LIFE

After the Zaanlands Lyceum, Laroo went on to study mathematics at the University of Amsterdam. "I didn't know what I wanted to be. I had the highest grades in math. I had been tested as very intelligent. Then I would have to do a complicated study too, I thought. Anyone can learn dumb facts. But yes, I got to know the musical life in Amsterdam. I went to pubs, I went to see and participate in jam sessions. Mathematics went into the mist.”

After a year she transferred to the Music Pedagogical Academy in Alkmaar. Later she went to the Conservatory of Amsterdam and, after a gap year, to the Hilversum Conservatory, where she completed her music studies. She hadn't needed her scholarship for years by then.

“I had discovered the gig. I played in bands, jazz, but also salsa for example. That's the practicality of music. I saw that you only had to learn to play a few songs and charge money for it. You are also socially engaged. When you study math, you become a kind of zombie anyway. You can use your intelligence in improvising and composing. You know what, I thought, I'll make music my profession.'

SHE LOVES BIG CROWDS BUT A SMALL CLUB, TOO, IS FANTASTIC

Laroo has been doing this for forty years now. She travels around the world. During performances she blows the trumpet, sings, dances and jumps. "I don't smoke, I don't drink, I'm vegetarian and I sleep a lot. Do I go to the gym? Well, I clean up the house. I cycle and occasionally go for a walk. I once went for a run in the Vondelpark. Terrible back pain, dude. The doctor said, “You shouldn't do that. Very bad for your joints.”

“On stage I just get the spirit and I go into a trance. In November I played at the Hua Hin Jazz Festival in Thailand in front of thousands of people. Many people were eating on the beach. I was playing and thought: no, no, people, come on, let's get down, dance. I like that.

"Friday, I play Café Stiel's in Haarlem. Then it's hip-hop, funk, jazz, soul to the max, with only youngsters. I'm going all out.”

‘I like big crowds, but I also think a small club is fantastic. Friday, I play with the Saskia Laroo Band in Café Stiel's in Haarlem. Then it's hip-hop, funk, jazz, soul to the max, with only young guests. I'm going all out."

WITH DUO LAROO/BYRD SHE ALSO IMPLEMENTS EDUCATION

Laroo plays at embassies, in prisons and – especially in the United States – in churches and synagogues. She combines several styles. Hints of world music can be heard there, thanks in part to the international tours. Duo Laroo/Byrd also educate.

‘We have done this [conduct music workshops] in Indonesia and Burundi, among others. The nice thing about a tour like this is that you work with local musicians. They study my or Warren's compositions and [together] we play them . We also ask them to come up with their own choice of song that represents the country. We study that. This is how we draw inspiration from their culture.

‘People are often asked to bring something from the Dutch culture with them. For example, I made a song from a very old sailor song, “Al Die Willen Te Kaap’ren Varen”, called Africa Dancin '. I composed that with rappers.'

LAROO FINDS DUTCH AUDIENCES THE MOST DIFFICULT

“When you perform in China for the first time, you ask yourself: what would the music be like there? Actually not much different than here. They entreated us to play Chinese songs. There is a something such as Chinese jazz. I made real blues from “Shanghai in the Night” [a Chinese popular song from the 1930s]. At a performance we turned it into something Caribbean at the end. The Chinese folk went crazy. Great crowd. Within a second they're wild. Immediately afterwards they are totally quiet again.”

“We are also purists. Every style has to be placed in a separate box. With crossover, which I make, the Dutch have great difficulty”

‘The Dutch are the hardest. They stand at the bar with a beer, with an attitude of: maybe we'll have a look. We are also purists. Each style should be in a separate box. With crossover, which I make, we have a lot of trouble. I don't care about that anymore, no. I aim to be the mid/median between a jazz and pop artist.'

LAROO RUNS A ONE-MAN BUSINESS AND DOES EVERYTHING HERSELF

Soon, she laughs, she will have to get on home and do the bookkeeping. Laroo runs a sole proprietorship. She has her own record label and does her bookings and management herself. 'It's busy. For example, when I have a tour in India, I also arrange the tickets for all local flights, for myself and my musicians. After all these years you get the hang of it.

‘You just have to find a suitable booker or manager. I did settle down with Joop van den Ende Management for a while. There they wanted to cast off the gigs in the small cafes and only have me do big festivals. I didn't want that, no, that doesn't suit me. I get ideas for songs in those cafes. There, you meet other musicians and jam together.

‘I clamp myself down on those administrative jobs. When I was about twelve years old and had to learn something for school that I didn't like, I said to myself: act like you like it and it will be over soon. I do that now as well.

“I used to be afraid that I would be cheated. Not anymore. Because I know just about everything about the music industry. Having everything in one's own hands is also nice”

“I used to be afraid that I would be cheated. Not anymore. Because I know just about everything about the music industry. Having everything in one's own hands is also nice. That works quickly.'

(original in Dutch)

Door Ron kosterman
Interview op 22 februari 2023
Verschenen op 14 maart 2023

Saskia Laroo: ‘Op het podium krijg ik gewoon de geest’

Jazztrompettiste Saskia Laroo (63) is wereldberoemd. Afrika, Azië, Noord- en Zuid-Amerika – waar was ze niet? In de trompet kan ze alle emoties kwijt. ‘Je kunt knallen, je kunt gevoelig spelen.’

Saskia Laroo vertrekt dezer dagen weer naar de Verenigde Staten. Op 24 maart treedt de jazztrompettiste op in The Flying Monkey, een bar en grillrestaurant in het plaatsje Newington in de staat Connecticut. Haar laatste optreden in Amerika was op 12 februari jongstleden. Deze keer blijft ze er tot medio april toeren. Laroo is op tijd terug om op Koningsdag in Cultureel Centrum Bullekerk in Zaandam te spelen. ‘Supergezellig wordt dat. Een soort van reünie.’

Dat zit zo: Laroo zat in Zaandam op het Zaanlands Lyceum. Op die school kwam ze als zestienjarige voor het eerst in aanraking met jazz, toen ze zich aansloot bij de big band. Dat ze met Koningsdag hier is, is heel wat. Vaak speelt ze die dag (of voorheen Koninginnedag) op een Nederlandse ambassade in een ver buitenland. Waaronder Chili, Vietnam en Zimbabwe.

Vandaag, woensdag 22 februari, is ze in de knusse opnamestudio van Clous van Mechelen in Amsterdam-Noord. Laroo heeft een videoclip opgenomen. Bij deze gelegenheid speelde ze contrabas. Haar echtgenoot Warren Byrd nam de bongo voor zijn rekening en Van Mechelen de piano. De laatste – liedjesschrijver en in de jaren tachtig te zien als pianostemmer Jan Vos in de tv-serie De lachende scheerkwast van Wim T. Schippers – heeft een eigen videokanaal en een muziekprogramma bij de Amsterdamse lokale omroep Salto.

LAROO NOEMT ZICHZELF EEN ODE AAN ZESTIGPLUSSERS

Over hem zegt ze: ‘Niet normaal gewoon. Die gast is in de tachtig en gaat maar door. Hij speelt ook hartstikke goed saxofoon. Clous vindt het leuk om clips met ons op te nemen. En wij vinden het leuk om dat met hem te doen.’ Terwijl Byrd tijdens het interview pingelt op de elektrische piano, zorgt Van Mechelen voor de versnaperingen: thee en koekjes.

Laroo schreef een nummer als ode aan zestigplussers. ‘Dat heet Downtown in the city, party till I’m past sixty. Ik denk dat ik wel een ode ben, ja. Ik probeer de mensen in beweging te krijgen en moed te geven. Kijk, Clous is helemaal een ode. Dat geldt ook voor Hans Dulfer, met wie ik veel speel en die een groot voorbeeld voor me is. Hans is ook in de tachtig.

"Het enige wat ik wil, is muziek maken. Tot ik niet meer kan

‘Het enige wat ik wil, is muziek maken. Tot ik niet meer kan. Ik dacht lang: als ik oud ben, dan word ik achtergrondpianiste in een hotelbar. Dat idee heb ik aan de kant gezet. Ik ga gewoon door.’

OP ÉÉN NA ZIJN ALLE WERELDDELEN BEKEND TERREIN VOOR HAAR

Ze is in haar ‘niche’ wereldberoemd. Laroo wordt de Lady Miles of Europe genoemd – naar de legendarische jazztrompettist en componist Miles Davis. Al jaren is ze één van de meest in het buitenland optredende Nederlandse artiesten. In 2022 68 keer, iets minder dan André Rieu die 72 keer haalde. ‘Sowieso ben ik de eerste vrouw op de lijst.’ Behalve in de Verenigde Staten was ze vorig jaar in India, Thailand en Servië.

Waar bracht haar carrière haar niet? Oceanië. Alle andere werelddelen zijn bekend terrein. Haar eerste twee albums kwamen in de jaren negentig uit. ‘Toen kreeg ik hier veel pers. Het gebeurde weleens dat iemand me op straat herkende. Ik maakte in die tijd een soort muziek dat heel populair was.’

Dat was acid jazz: een mix van jazz, soul, funk, house en disco. ‘Die stijl raakte een beetje uit. Ik ben in Nederland wat op de achtergrond geraakt. Ook omdat ik veel in het buitenland ben, denk ik. Maar dat maakt mijn verhaal juist bijzonder, vind ik.’

LAROO KAN SINDS 1979 LEVEN VAN DE MUZIEK

Op een Amerikaans vliegveld werd Laroo eens aangesproken door een man die haar in Libanon en Boston had zien optreden. In 2008 was ze nog een keer te horen op het NOS Radio 1 Journaal. Laroo zat in India, waar ze een vredesprijs had ontvangen. Ondanks een negatief reisadvies – het land werd geteisterd door bomaanslagen – was ze erheen gevlogen voor een tournee die ze ‘Jazz for peace’ doopte.

"Als meisje droomde ik dat ik veel wilde reizen, maar dan wel voor mijn beroep. Dat is gelukt. Ik knijp nog elke dag in mijn arm

Lijstjes en roem – wat zou het eigenlijk? ‘Als ik maar kan spelen.’ Sinds 1979 kan ze leven van de muziek. ‘Als meisje droomde ik dat ik veel wilde reizen, maar dan wel voor mijn beroep. Dat is gelukt. Ik knijp nog elke dag in mijn arm. Dat ik leef, dat ik gezond ben en dit mag doen. Ik zeg ook altijd tegen Warren: “Ik ben zo blij met jou.” Hij is zo leuk en getalenteerd.’

AFWISSELEND WOONT ZE IN AMSTERDAM EN IN HARTFORD, CONNECTICUT

Ze spelen veel samen, onder meer als duo. Laroo ontmoette hem toen ze optrad in Hartford, Byrds geboortestad, niet ver van Newington. ‘Warren was ingehuurd als pianist. Liefde op het eerste gezicht? Nou, nee. De gitarist speelde heel hard, ik kon Warren niet horen. Na het optreden zei ik tegen de promotor: “Ik wil hem ook een keer horen, ik wil een duo-optreden met hem.”

‘Zo gezegd, zo gedaan. Een paar maanden later was ik terug in Hartford en heb ik met Warren gespeeld. Vervolgens heb ik hem geboekt voor Nederland. Ik had een stuk of negen festivals staan in de zomer. Zo is het gekomen.’

In 2017 trouwden ze. Ze hebben een huis in Amsterdam en een appartement in Hartford. ‘We gaan heen en weer en heen en weer. Warren heeft natuurlijk familie daar. Hij is de jongste uit een gezin met zestien kinderen, allemaal heel muzikaal. Waanzinnig, hoor. Als die gaan zingen…. Dat is een gospelkoor.’

ZE WERD GEBOREN ACHTER DE VERFWINKEL VAN HAAR VADER IN DE JORDAAN

Globetrotter Laroo blijft zich verwonderen. ‘Ik heb oog voor hoe bijzonder iets is.’ Veel langgerekte ‘oh’s’ en ‘ah’s’, zo nu dan een ‘jeminee’ na een vraag. Ze werd geboren in het woonhuis achter de verfwinkel van haar vader in de Jordaan en is de oudste van vier dochters.

Bij haar geboorte was pa 52 en haar moeder 26. Uit een eerder huwelijk van haar vader heeft ze een halfzus. Vader overleed toen ze twintig was. Moeder overleed jong door de spierziekte ALS.

"Mijn ouders leek het beter om de “stinkstad” te verlaten en naar het dorp Den Ilp te verhuizen. Ik vond het allemaal even leuk

Op haar zesde verhuisde het gezin naar het dorp Den Ilp, dicht bij Zaandam. ‘Ik moest naar de lagere school. Mijn ouders leek het beter om de “stinkstad” te verlaten. Een dorp, veel natuur om in te spelen, was gezonder. Ik vond het allemaal even leuk. Hutten bouwen, door de polder lopen. We woonden in een klein zomerhuisje bij iemand achter op het erf. Als er een kind bij kwam, werd er een kamertje aangebouwd.’

BIJ FANFARE DE EENDRACHT DUWDEN ZE HAAR EEN TROMPET IN HANDEN

Laroo leerde tal van instrumenten spelen. ‘Het talent heb ik van mijn ouders, denk ik. Alleen hebben zij daar nooit iets mee kunnen doen. Mijn vader had een prachtige operastem. We hadden een heleboel instrumenten thuis. Op de oude piano heb ik heel wat keren de Vlooienmars zitten rammen.

‘Ik ben eerst op blokfluitles gegaan bij een muziekschool in Purmerend. Fanfare De Eendracht in Den Ilp vroeg me of ik daar wilde komen spelen. Ze wisten dat ik noten kon lezen. Aanvankelijk vond ik dat niks. Ik fietste vaak langs het oude schoolgebouw waar ze oefenden en dan hoorde ik de trompet.

‘Ik vond dat zo lelijk klinken. Maar ik ben toch een keer gaan kijken. Meteen duwden ze me zo’n trompet in handen. Ik was acht. Ik blies erop en dacht: dit is helemaal te gek. Pahhh, zo’n toon, weet je wel. Ze gaven me die trompet mee naar huis. Na een week kon ik twee liedjes spelen.’

LAROO WILDE EIGENLIJK IN EEN JIMI HENDRIX-BANDJE SPELEN

‘Eenmaal op het Zaanlands Lyceum ben ik op celloles gegaan. Dat heb ik drie jaar gedaan. Toen vond ik dat niet leuk meer. Dat was niet hip genoeg. Iedereen speelde gitaar. Het was midden jaren zeventig, met Jimi Hendrix, The Stones, Lou Reed en zo. Gitaar spelen heb ik mezelf aangeleerd. Ik wilde in een Jimi-Hendrix-bandje, maar die jongens wilden me er niet bij hebben.

‘Na een beetje zeuren mocht ik wel in de big band van school. Ik zag die trompetten, daar wilde ik bij horen, maar naar jazz luisterde ik totaal niet. Eigenlijk vond ik het stomme muziek. Ik luisterde naar rock. Jazz heb ik pas later ontdekt.’

Met enige oefening zou ze nog prima cello kunnen spelen, vertelt ze. Piano en gitaar gaan haar goed af. Ze beheerst de contrabas en de saxofoon. Zingen doet ze ook. Maar er gaat niets boven de trompet.

"In een trompet kan ik een scala aan emoties kwijt. Als ik de blues heb, zeg maar, een mindere dag, dan is mijn spel intenser

‘Een trompet is heel veelzijdig. Je kunt ermee knallen, je kunt heel gevoelig spelen. Ik kan een scala aan emoties kwijt. Als ik de blues heb, zeg maar, een mindere dag, dan is mijn spel intenser. Dan raakt het mensen nog meer. Soms denk ik weleens: ik moet altijd verdrietig zijn. Als ik iets beluister van een paar jaar geleden, weet ik: zo voelde ik me die dag.

‘Thuis pak ik de trompet ook, als ik verdrietig ben. Met de demper erop. Kind of Blue, hè, Miles Davis. Ik wil de buren niet lastigvallen.’

TIJDENS HAAR STUDIE WISKUNDE LEERDE ZE HET MUZIEK­LEVEN KENNEN

Na het Zaanlands Lyceum ging Laroo wiskunde studeren aan de Universiteit van Amsterdam. ‘Ik wist niet wat ik wilde worden. Voor wiskunde had ik de hoogste cijfers. Ik was als heel intelligent getest. Dan moet ik ook maar een ingewikkelde studie doen, vond ik. Domme feitjes leren, kan iedereen. Maar ja, ik leerde het muziek­leven in Amsterdam kennen. Ik ging naar cafés, bij jamsessies kijken en daaraan meedoen. Wiskunde ging de mist in.’

Na een jaar stapte ze over naar de Muziek Pedagogische Academie in Alkmaar. Later ging ze naar het Conservatorium van Amsterdam en, na een tussenjaar, naar het Hilversums Conservatorium, waar ze haar muziekstudie afrondde. Haar studiebeurs had ze toen al jaren niet meer nodig gehad.

‘Ik had de schnabbel ontdekt. Ik speelde in bandjes, jazz, maar ook salsa bijvoorbeeld. Dat is het praktische van muziek. Ik zag dat je maar een paar liedjes hoefde te leren spelen en daar geld voor kon vragen. Je bent bovendien so­ciaal bezig. Als je wiskunde studeert, word je toch een soort zombie. In het improviseren en het componeren kun je je intelligentie kwijt. Weet je wat, dacht ik, ik maak van muziek mijn beroep.’

ZE HOUDT VAN BIG CROWDS, MAAR EEN KLEINE CLUB IS OOK FANTASTISCH

Laroo doet dat inmiddels veertig jaar. Ze reist de wereld rond. Tijdens optredens blaast ze de trompet, zingt ze, danst ze en springt ze. ‘Ik rook niet, drink niet, ben vegetarisch en slaap heel veel. Of ik naar de sportschool ga? Jeminee. Het huis opruimen doe ik. Ik fiets en maak af en toe een wandelingetje. Ik ben een keer gaan hardlopen in het Vondelpark. Ontzettende rugpijn, joh. De dokter zei: “Dat moet je niet doen. Hartstikke slecht voor je gewrichten.”

‘Op het podium krijg ik gewoon de geest en kom ik in een trance. In november speelde ik op het Hua Hin Jazz Festival in Thailand voor duizenden mensen. Veel mensen zaten op het strand lekker te eten. Ik stond te spelen en dacht: nee, nee, mensen, kom op, losgaan, dansen. Dat vind ik leuk.

"Vrijdag speel ik Café Stiel’s in Haarlem. Dan is het hiphop, funk, jazz, soul to the max, met alleen maar jonge gasten. Ik ga helemaal los

‘Ik houd van big crowds, maar een kleine club vind ik ook fantastisch. Vrijdag speel ik met de Saskia Laroo Band in Café Stiel’s in Haarlem. Dan is het hiphop, funk, jazz, soul to the max, met alleen maar jonge gasten. Ik ga helemaal los.’

MET DUO LAROO/BYRD DOET ZE OOK AAN EDUCATIE

Laroo speelt op ambassades, in gevangenissen en – vooral in de Verenigde Staten – in kerken en synagogen. Ze combineert meerdere stijlen. Vleugen wereldmuziek zijn er te horen, mede dankzij de internationale tournees. Duo Laroo/Byrd doet ook aan educatie.

‘Dat hebben we onder meer in Indonesië en Burundi gedaan. Het leuke van zo’n tournee is dat je met lokale muzikanten werkt. Die studeren mijn of Warrens composities in en die spelen we dan. We vragen ze ook met een eigen nummer te komen, dat het land representeert. Dat studeren wij in. Zo doen wij inspiratie op van hun cultuur.

‘Er wordt vaak gevraagd om iets van de Nederlandse cultuur mee te nemen. Zo heb ik van een heel oud zeemansliedje, Al die willen te kaap’ren varen, een nummer gemaakt dat Africa Dancin’ heet. Dat heb ik met rappers gecomponeerd.’

LAROO VINDT NEDERLANDERS HET MOEILIJKSTE PUBLIEK

‘Als je voor het eerst in China optreedt, vraag je je af: hoe zou de muziek daar zijn? Eigenlijk niet veel anders dan hier. Ze wilden graag dat we Chinese nummers zouden spelen. Er bestaat zoiets als Chinese jazz. Van Shanghai in the Night heb ik echte blues gemaakt. Bij een optreden maakten we daar aan het slot iets Caraïbisch van. Die Chinezen gingen uit hun dak. Geweldig publiek. Binnen een seconde zijn ze wild. Direct erna zijn ze weer muisstil.’

"Wij zijn ook de puristen. Elke stijl moet in een apart hokje. Met cross-over, wat ik maak, hebben Nederlanders grote moeite

‘Nederlanders zijn het moeilijkst. Die gaan aan de bar met een biertje staan, met een houding van: misschien kijken we wel even. Wij zijn ook de puristen. Elke stijl moet in een apart hokje. Met cross-over, wat ik maak, hebben we grote moeite. Ik trek me daar niks meer van aan, nee. Ik probeer het midden te zijn tussen een jazz- en popartiest.’

LAROO RUNT EEN EENMANSZAAK EN DOET ALLES ZELF

Straks, vertelt ze lachend, moet ze thuis aan de boekhouding. Laroo runt een eenmanszaak. Ze heeft haar eigen platenlabel en doet haar boekingen en management zelf. ‘Het is druk. Als ik een tournee in India heb, regel ik bijvoorbeeld ook de tickets voor alle lokale vluchten, voor mezelf en mijn muzikanten. Na al die jaren krijg je daar handigheid in.

‘Je moet maar net een geschikte boeker of manager vinden. Ik zat even bij Joop van den Ende Management. Daar wilden ze de optredens in de kleine cafés eruit gooien en me alleen grote festivals laten doen. Dat wilde ik niet, nee, dat past niet bij mij. In die cafeetjes doe ik ideeën op voor nummers. Daar ontmoet je andere muzikanten en jam je samen.

‘Ik bijt me in die administratieve klussen vast. Toen ik een jaar of twaalf was en iets moest leren voor school wat ik niet leuk vond, zei ik tegen mezelf: doe alsof je het wel leuk vindt, dan is het zo voorbij. Dat doe ik nu ook.

"Vroeger was ik bang dat ik zou worden belazerd. Nu niet meer. Omdat ik ongeveer alles van de muziekindustrie wel weet. Alles in eigen hand hebben, is ook wel prettig

‘Vroeger was ik bang dat ik zou worden belazerd. Nu niet meer. Omdat ik ongeveer alles van de muziekindustrie wel weet. Alles in eigen hand hebben, is ook wel prettig. Dat werkt snel.’